sobota, 31 maja 2014

Indonezyjska sałatka gado-gado

Gado-gado

- najsłynniejsza sałatka Indonezji


Gado- gado stanowi jedną z najbardziej znanych na świecie potraw indonezyjskich. Jest to rodzaj sałatki z sosem orzechowym. Nazwa "Gado Gado" znaczy tyle, co po prostu mix-mix, czyli mieszanka, w tym przypadku odnosząca się do mieszanki warzyw. Czasami sałatkę nazywa się także Lotek. W skład mieszanki wchodzą warzywa surowe i lekko obgotowane, takie jak ziemniaki, fasolka szparagowa, kiełki fasoli, szpinak, kukurydza, kapusta, a czasami także tofu, jajka ugotowane na twardo i inne dodatki. Najważniejsze, to co nadaje właściwego charakteru sałatce, to sos z orzeszków ziemnych i mleczka kokosowego, a także cebuli, czosnki oraz innych składników w mniejszej ilości. Danie wieńczy krupuk - czyli indonezyjskie prażynki. Gado-gado powszechnie dostępne jest na wszelkich straganach, prosto z wózków, ale także w restauracjach indonezyjskich na całym świecie. Dawniej sos gado-gado jak i całą potrawę przygotowywano na oczach klientów - wszystko było dopierane według indywidualnych preferencji. Obecnie, szczególnie na Zachodzie, sos gado-gado często przygotowywany jest ze znacznym wyprzedzeniem, a nawet dostępny w formie proszku instant. Sałatka wydaje się niepozorna, sekret jej wybornego smaku tkwi w zestawieniu chrupkich warzyw oraz magii sosu. Jest jedną z ulubionych sałatek wielu wegetarian na świecie, co mnie wcale nie dziwi - jest po prostu wyborna. Długo za mną chodziła żądza jej przygotowania - została w pełni zaspokojona!



Składniki dla 3-4 osób:
  • 100 g białej kapusty, pokrojona w paski
  • 1 średnia marchew, pokrojona w słupki
  • 1/2 ogórka, pozbawiony nasion, pokrojony w słupki
  • 1 ziemniak, ugotowany, pokrojony w plasterki
  • 100 g zielonej fasolki szparagowej, ugotowanej
  • 100 g kiełków fasoli mung
  • 1-2 jajka, ugotowane na twardo, pokrojone w ćwiartki
  • garść orzechów ziemnych, uprażonych i rozgniecionych
  • opcjonalnie: kilka prażynek krabowych

 Sos:
  • 125 g masła orzechowego
  • 1 mała puszka mleczka kokosowego
  • 120 ml wody
  • 1 cebula drobno posiekana
  • 1-2 ząbki czosnku, rozgnieciony
  • 1 łyżka brązowego cukru
  • 1/2 łyżeczki ekstraktu z tamaryndowca
  • 1 łyżeczka indonezyjskiego słodkiego sosu sojowego kecap manis
  • szczypta soli


Przygotowanie:
  1. Najpierw przygotuj sos. W rondlu podgrzej olej, wrzuć cebulę i czosnek - smaż do lekkiego przyrumienienia.  Zdejmij rondel z ognia, włóż masło orzechowe, mleczko kokosowe, ekstrakt z tamaryndowca oraz cukier. Dopraw do smaku solą.
  2. Doprowadź sos powoli do wrzenia i mieszając gotuj przez 2-3 minut, aż zgęstnieje. Odstaw do ostudzenia. 
  3. Fasolkę szparagową pokrój na kawałki o długości kilku centymetrów i gotuj przez 2 minuty we wrzącej, osolonej wodzie. Odcedź i opłucz pod zimną wodą.
  4. Na większym talerzu ułóż pokrojoną marchewkę, kapustę, ziemniaka, kiełki fasoli mung oraz jajka. Polej warzywa w przygotowanym sosem i posyp orzeszkami ziemnymi oraz prażynkami krabowymi.


Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Chińszczyzna i inne potrawy egzotyczne, Moya Maynard, 1991 INTERUM
Smacznego!

piątek, 30 maja 2014

Andruty

Andruty

- dziecinnie proste, przyjemnie kruche, bardzo smaczne


Andruty, to popularna nazwa deseru składającego się z wafli przekładanych słodką gęstą masą, potocznie zwanej krówkową. Obecnie, najczęściej spotykanym wypełnieniem jest masa karmelowa, jednakże równie często zdarza się także masa czekoladowa, czy śmietankowa. Na dziś przygotowałam andruty w wersji klasycznej, czyli z nadzieniem karmelowym, na bazie gotowej masy krówkowej. Andruty są banalnie proste do wykonania, a jednocześnie są bardzo przyjemnym poczęstunkiem, kiedy na horyzoncie pojawiają się goście. W Polsce są dobrze znane i lubiane - zarówno kupne, jak i te domowej roboty, często z dodatkiem dżemu lub konfitury. Kochają je dzieci, uwielbiają dorośli. Znikają natomiast z prędkością światła - co w ty przypadku, jak najlepiej o nich świadczy.




Składniki:
  • opakowanie dużych  płatów wafli *
  • puszka masy krówkowej


Przygotowanie:
  1. Rozgrzej w garnku wypełnionym wrzątkiem puszkę z masa krówkowką. Gotuj do momentu uzyskania płynnej konsystencji masy.
  2. Blat wafla posmaruj dokładnie masą krówkową, a na nią przyłóż płat. Czynność powtórz tak, aby powstały 3-4 warstwy.
  3. Obciąż wafle czymś ciężkim i pozostaw do zbicia się masy z waflami i odstaw Po upływie 2 godzin pokrój gotowe andruty w paski, a te następnie w trójkąty. 

Uwagi:
*użyłam wafli orkiszowych. Są sztywniejsze od tradycyjnych dzięki czemu nie przemiękają masą.


Jak ugryźć wafla

Smacznego!

czwartek, 29 maja 2014

Lazania

Lazania 

dla leniwych


Już jeden przepis na lazanię był. Dziś wersja dla leniwych - zrobienie jej zajęło mi zaledwie 30 minut od wyjęcia składników do włożenia do paszczy. Jest może uboższa od tradycyjnej i czasochłonnej poprzedniczki, ale nie mniej pyszna. I ma wielką zaletę. Jest dużo sera - czyli tego, co w lazanii najlepsze!


Składniki:
  • 12 płatów lazanii (zależy od wielkości naczynia)
  • 350 g mięsa mielonego z indyka
  • 1/2 puszki krojonych pomidorów
  • 1/2 kostki sera
  • bazylia, oregano, tymianek,pieprz 
Sos:
  • 2 łyżki masła
  • 2 łyżki mąki
  • 1,5 szklanki mleka

Przygotowanie:
  1. Mięso podsmażamy na niewielkim ogniu. Doprawiamy dodajemy pomidory i chwilę podgrzewamy.
  2. Robimy sos: masło roztapiamy, dodajemy mąkę i mieszamy zasmażkę by się zarumieniła, ale nie spaliła. Dodajmy po trochu mleko -tak by nie zrobiły się grudki. Mieszamy aż sos zgęstnieje.
  3. Dodajemy sos do mięsa i mieszamy.
  4. W naczyniu żaroodpornym układamy warstwy: lazania, mięso, starty ser. 
  5. Wstawiamy do piekarnika na 20 minut w temperaturę 180 stopni.
  6. Jemy.


Smacznego!

środa, 28 maja 2014

Wietnamska sałatka z kurczaka

Sałatka z kurczaka

- wietnamska rozkosz dla podniebienia


Wietnamczycy przywiązują dużą wagę do tego, aby składniki dań nie traciły na swojej lekkości i zachowywały świeżość. Co dla niektórych może wydać się zaskoczeniem - używają małej ilości tłuszczu i unikają gęstych sosów i dodają do potraw rozmaitych ziół, które często są cierpkie, ale jednocześnie orzeźwiające. W kuchni wietnamskiej, często stosuje się zioła zupełnie niedoceniane w kuchniach reszty świata, np.  kolendry, która nadaje  intensywny, kwaskowaty posmak. Podobnie, jak inne kuchnie azjatyckie, tak i wietnamska dąży do równowagi. Składniki miękkie, łączy się z chrupkimi, potrawom gorącym towarzyszą zimne, a słodycz przełamywana jest kwaśnym smakiem. Tak tez jest w przypadku prezentowanej sałatki. Ciepła i miękka pierś kurczaka łączy się z chrupką sałatą i jędrnymi pomidorami. Całość polana jest słodko-kwaśnym intensywnym w smaku sosem. Sałatka nie zawiera tłuszczu, a mimo to jest niezwykle sycąca. Jeśli chociaż na chwilę chcesz uciec myślami gdzieś daleko - to wybór dla Ciebie. Spróbuj, zamknij oczy i pozwól się ponieść do aromatycznej Azji.



Składniki dla 3 osób:

  • 1 filet z piersi kurczaka
  • 1 marchewka, pokrojona w cienkie słupki
  • 1/2 szklanki octu jabłkowego
  • 1 łyżeczka soli
  • 1 łyżeczka cukru pudru
  • 1 nieduża cebula pokrojona w cienkie talarki
  • 1 szklanka kiełków sojowych
  • 2 szklanki sałaty lodowej, drobno poszatkowanej
  • 6 pomidorków koktajlowych, pokrojonych na ćwiartki
  • 1 łyżka prażonych orzeszków ziemnych rozgniecionych
  • 1 łyżka prażonej cebulki
  • 1 łyżka szalotek usmażonych
  • opcjonalnie: garść luźno wysypanych liści mięty i kolendry
Sos:
  • 2 łyżki sosu rybnego
  • 1/4 szklanki wody
  • 2 łyżki cukru pudru
  • 2 łyżki soku z cytryny
  • 1 ząbek czosnku, zmiażdżony


Przygotowanie:
  1. Włóż pierś kurczaka do średniego rondla z wrzącą wodą, zagotuj i zmniejsz płomień. Gotuj bez przykrycia przez około 10 minut, aż mięso się zagotuje i będzie miękkie. Zostaw kurczaka w wywarze na 10 minut do wystygnięcia. Odlej płyn, a mięso grubo pokrój i rozerwij przy pomocy dwóch widelców na mniejsze cząstki.
  2. Przygotuj sos. Połącz wszystkie składniki ze sobą i energicznie wymieszaj lub wlej całość do słoika i energicznie wstrząśnij.
  3. W dużej misce wymieszaj marchew z octem, solą i cukrem. Odstaw na 5 minut, po czym dodaj cebulę, znowu odstaw a kolejne 5 minut. Dołóż kiełki i pozostaw całość w misce na 3 minuty. Odcedź płyn z marynowanych warzyw.
  4. Do salaterki z kurczakiem i sałatą dodaj marynowane warzywa. Polej sałatkę sosem i delikatnie wymieszaj składniki. Posyp potrawę orzeszkami ziemnymi i prażoną cebulką.


Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z "Podróże kulinarne. Kuchnia Wietnamska. Tradycyjne smaki i potrawy".

Smacznego!

wtorek, 27 maja 2014

Tarator - chłodnik po bułgarsku

Tarator

- bułgarska zupa z ogórka i jogurtu


Tarator to niesłychanie popularny w Bułgarii rodzaj chłodnika na bazie jogurtu lub zsiadłego mleka. Najczęściej pełni rolę przystawki, zupy przed głównym daniem lub tez jako przekąska, czy też antidotum na dolegliwości po suto zakrapianej nocy. Jego przygotowanie jest bardzo proste, a składniki potrzebne do przygotowania chłodnika są w najbliższym sklepie ogólnospożywczym. Wystarczy pokroić ogórek w drobna kosteczkę dodać do miski z cienko pokrojoną sałatą i zmiażdżonym czosnkiem. Całość zalewa się jogurtem rozmieszanym z woda i odpowiednio doprawia solą pieprzem, skrapia oliwą, posypuje koperkiem i zrumienionymi orzechami włoskimi. Niemalże identyczny rodzaj zupy jada się także w Turcji, przyprawia się ją dodatkowo siekaną natką pietruszki oraz koperkiem, a podaje chlebkiem pide. Na upalne dni jest to danie idealne i smakuje wyśmienicie. 




Składniki dla 2-3 osób:
  • 1 szklanka jogurtu naturalnego
  • 1 szklanka kwaśnej śmietany
  • 100 g orzechów włoskich, drobno posiekanych
  • 1 ogórek sałatkowy, drobno pokrojony
  • 1 ząbek czosnku, zmiażdżony
  • 2 łyżki oliwy lub oleju z orzechów włoskich
  • sól, świeżo zmielony pieprz

Przygotowanie:
  1. Ogórek  oprósz solą i odstaw.
  2. orzechy zrumień na suchej patelni i odstaw do wystygnięcia.
  3. Kwaśną śmietanę rozmieszaj z jogurtem naturalnym i zmiażdżonym czosnkiem, dopraw solą i pieprzem.
  4. Odsącz wodę z pokrojonych ogórków, wymieszaj je z przygotowanym jogurtem, wymieszaj je z przygotowanym jogurtem i schłódź w lodówce. Ewentualnie możesz dolać trochę wody, jeżeli konsystencja jest zbyt gęsta.
  5. Rozlej zupę na talerze, posyp uprażonymi orzechami włoskimi oraz skrop olejem lub oliwą. 

Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z "Podróże kulinarne. Kuchnia Bułgarska. Tradycyjne smaki i potrawy" Rzeczpospolita

Smacznego!

niedziela, 25 maja 2014

Frappé - grecka kawa mrożona

Frappé coffee

- czyli grecka kawa mrożona


Jedna z najpopularniejszych kaw pitych w okresie upałów, czyli frappe, powstała przypadkiem i stosunkowo nie tak dawno, bo w 1957 roku w Salonikach podczas targów międzynarodowych. Przedstawiciel znanej nam również firmy Nestlé, Andreas Dritsas prezentował wtedy przyrządzanie czekoladowego napoju dla dzieci za pomocą shakera. Podczas przerwy, jeden z pracowników Dritasa, Dimitris Vakondios szukał sposobu na przygotowania sobie kawy podczas swojej przerwy, jednakże nigdzie nie mógł znaleźć gorącej wody, przez co wykorzystał dostępne w tym czasie składniki - zalał kawę zimną wodę i zmiksował w shakerze z kostkami lodu. Tak właśnie powstała słynna kawa, która do dziś jest jedną z wizytówek marki Nestlé. Dzisiaj obowiązkiem każdego turysty w Grecji jest, aby spróbować kawy w kraju jej pochodzenia. Jest powszechnie serwowanym napojem w kawiarenkach w całej Grecji i na Cyprze, chętnie pijanym szczególnie przez młodzież. Nazwa frappé, pochodzi od francuskie czasownika frapper, które oznacza "uderzać", jednakże w kontekście napoju, oznacza schłodzony napój zmiksowany z kostkami lodu. I tak właśnie powstaje frappe - na bazie kawy rozpuszczalnej, z dodatkiem kostek lodu. Swojego czasu frappe stało się znakiem rozpoznawczym, powojennej kultury greckiej kawy. W dni upalne jak dziś niewiele jest rzeczy przyjemniejszych niż leniwe sączenie mrożonej kawy. Jej przygotowanie jest banalnie proste i miłe dla podniebienia.




Składniki na 2 porcje:
  • 4 łyżeczki kawy rozpuszczalnej
  • 4 łyżeczki brązowego cukru
  • 1/2 szklanki ciepłej wody
  • schłodzone mleko
  • kostki lodu
Przygotowanie:
  1. Do wysokich szklanek wsyp po 2 łyżeczki kawy i cukru. Zalej odrobiną ciepłej wody i wymieszaj aby cukier z kawą się rozpuściły. Kiedy napar trochę wlej do szklanek zimne mleko.
  2. Za pomocą spieniacza, czy też blendera miksuj aż do powstania większej warstwy piany. Wrzuć kostki lodu i od razu podawaj.


Smacznego!

sobota, 24 maja 2014

Tonkatsu - japońskie kotlety wieprzowe

Tonkatsu

- kotlety wieprzowe w panierce panko


Tonkatsu stanowi popularną potrawę japońską, opartą o panierowany smażony kotlet wieprzowy, pokrojony w kawałki o wielkości jednego kęsa. Najczęściej tonkatsu serwowane jest z poszatkowaną kapustą oraz ryżem. Potrawa powstała w XIX-wiecznej Japonii. Kotlet tonkatsu stanowi samodzielne danie, ale bywa także często podawane jest w formie nadzienia dla kanapek (katsu sando) lub też część potrawy typu curry (katsu kare). albo jest częścią zupy miso (miso katsu). Wcześniej kotlety przygotowywane były z mięsa wołowego. W 1899 roku w restauracji o nazwie Rengatei, w Tokio wymyślono, aby kotlety wykonać z mięsa wieprzowego. Początkowo, potrawa była uważana za rodzaj wersji Yoshoku - japońskiej kuchni europejskiej odkrytej na przełomie XIX i XX wieku.  Danie nosiło wtedy nazwę katsaresu, co oznacza po prostu kotlet, w późniejszym czasie nazwa została skrócona do samego katsu, które oznacza wieprzowinę. Termin tonkatsu powstał i ugruntował się w 1930 roku. Obecnie tonkatsu dostępne jest w wielu wariantach, także pod postacią innego mięsa, czy w bardziej zachodniej formie. Omawiając tonkatsu, trudno nie wspomnieć o polskim kotlecie schabowym - dla Polaka danie nie wyda się aż tak egzotycznym. Różnica między kotletem polskim, a japońskim nie jest duża. Odmienność podkreślają dodatki, takie jak sezam, bardziej chrupka bułka tarta panko a także sos, z którym tonkatsu jest podawane. Nie jestem największą wielbicielką kotletów schabowych, ale muszę przyznać, że ten zjadłam z wyjątkowym smakiem i chętnie tą potrawę nie raz powtórzę.



Składniki dla 4 osób:

  • 4 kotlety wieprzowe
  • 1/4 szklanki mąki
  • 2 jajka, lekko roztrzepane
  • 2 łyżeczki wody
  • 1 szklanka japońskiej bułki tartej panko
  • 300 g kapusty, drobno poszatkowanej (użyłam sałaty lodowej)
  • olej roślinny, do smażenia w głębokim tłuszczu
  • 1 cytryna, pokrojona w ósemki
  • 3 łyżeczki musztardy
  • 1 łyżka białego sezamu
  • 1 łyżka czarnego sezamu
  • sól, świeżo zmielony pieprz
Sos tonkatsu:
  • 1 łyżka sosu worcestershire
  • 1/3 szklani keczupu
  • 1 łyżeczka japońskiego sosu sojowego
  • 1 łyżeczka japońskiej musztardy



Przygotowanie:
  1. Za pomocą tłuczka delikatnie rozbij mięso. Oprósz solą i pieprzem i obtocz w mące, strząśnij jej nadmiar.
  2. Zanurz kot;ety w jajku wymieszanym z wodą, a następnie w bułce tartej z sezamem.
  3. Jeśli będziesz używać kapusty - zalej ją zimną wodą i pozostaw na 5 minut, aby stała się chrupka. Odsącz.
  4. W średnim rondlu rozgrzej tyle oleju, aby przykrył kotlety. Smaż przez blisko 5 minut partiami, odwracając od czasu do czasu. W trakcie usuwaj z patelni spalone okruszki.
  5. Przygotuj sos, poprzez wymieszanie wszystkich składników ze sobą.
  6. Odsącz kotlety z nadmiaru tłuszczu na papierowym ręczniku. Pokrój je ukośnie w paski o szerokości 2 cm. Ułóż kapustę na talerzu, obok umieść paski mięsa w taki sposób aby wydawało się, że kotlet pozostał w całości. Podawaj z ósemkami cytryny,  musztardą i sosem tonkatsu oraz ryżem.





Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z "Podróże kulinarne. Kuchnia Japońska. Tradycyjne smaki i potrawy" Rzeczpospolita

Smacznego!

piątek, 23 maja 2014

Pikantna kawa po meksykańsku

Kawa po meksykańsku

z cynamonem i gałką muszkatołową


Kawa to napój, bez którego dzień się nie może rozpocząć. Sporządzany jest z palonych i zmielonych ziaren kawowca. Jej ojczyzną jest Etiopia, w Europie pojawiła się około XVI wieku, a dziś stanowi jedną z najpopularniejszych używek i napojów na świecie. Kawa ceniona jest ze względu na swoje właściwości pobudzające i orzeźwiające, dzięki zawartej w niej kofeinie. Przyspiesza także przemianę materii, a także zawiera przeciwutleniacze. Z pozytywnych stron polepsza także pamięć krótkotrwałą i zdolności poznawcze, ułatwia koncentrację, zmniejsza do blisko 50% ryzyko zachorowania na cukrzyce typu trzeciego, zwiększa efektywność środków przeciwbólowych. Spożywana jednak w dużych ilościach może być szkodliwa dla zdrowia. Meksyk znajduje się w grupie 10 największych dostawców kawy na świecie. Meksyk specjalizuje się w produkcji kawy typu arabica. Obecnie kawa jest jednym z najpopularniejszych napojów. Wypija jej się około 400 mld filiżanek rocznie. Dzisiaj przyłączam się do tych miliardów pod postacią kawy z syropem cynamonowym ze szczyptą gałki muszkatołowej - pod tą postacią kawa jest niezwykle aromatyczna.



Składniki dla 2-3 osób:
  • 2 łyżki melasy lub brązowego cukru
  • 1 laska cynamonu
  • szczypta świeżo zmielonej gałki muszkatołowej
  • 300 ml gorącej, czarnej kawy
  • opcjonalnie: śmietanka lub mleko
Przygotowanie:
  1. Do małego rondla z grubym dnem wsyp cukier i wlej 150 ml wody. Dodaj cynamon i gałkę muszkatołową. Mieszaj powoli doprowadzając do wrzenia. Gotuj na wolnym ogniu jeszcze przez 4 minuty, następnie odstaw. 
  2. Odcedzony syrop wlej do dzbanka z gorącą kawą i podawaj od razu lub też możesz serwować w wersji mocno schłodzone - po wystygnięciu chłódź przez dwie godziny w lodówce przed podaniem. Według uznania można dodać śmietankę lub mleko.



Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Chińszczyzna i inne potrawy egzotyczne, Moya Maynard, 1991 INTERUM

Smacznego!

czwartek, 22 maja 2014

Podróże na języku: Hiszpania

Kuchnia hiszpańska

- królestwo przekąsek, czyli tapas


Hiszpania stanowi niezwykłą mozaikę - czy to pod względem kulturowym, społecznym, czy kulinarnym. Kuchnie hiszpańską ukształtowały na początku przede wszystkim wpływy rzymskie oraz arabskie. Później znaczący wpływ odegrały wyprawy Krzysztofa Kolumba w stronę Nowego Świata. Dzięki niemu i jego następcom, do Europy zostały sprowadzone ziemniaki, fasola, pomidory, papryka oraz czekolada. Trudno sobie wyobrazić kuchnię hiszpańska bez oliwek - w końcu jest największym na świecie ich producentem. Inną popularnie wykorzystywaną przyprawą, podobnie jak w innych krajach będących w obrębie kuchni śródziemnomorskiej jest czosnek, który Hiszpanie uwielbiają i wzbogacają nim smak wielu potraw. Hiszpania dzieli się na siedemnaście regionów autonomicznych, każdy z nich dąży do jak największej niezależności - to samo tyczy się kwestii gastronomicznej. Mimo, że w miejskich barach i restauracjach podawane są z pozoru zbliżone potrawy, to na prowincji można doświadczyć charakterystycznej dla danego regionu kuchni. Ta kulinarna różnorodność zależna jest także od położenia geograficznego - wraz z potrawami zmienia się także otaczający krajobraz. Innej kuchni doświadczymy u wybrzeży, gdzie ochoczo serwowane są owoce morza, a innej w głębi lądu, gdzie króluje wołowina i baranina. Hiszpania bogata jest we wspaniałe i żyzne ziemie, która rodzi wyborne w smaku i aromacie warzywa oraz owoce. Nic dziwnego, że Hiszpanie kochają się w dobrej kuchni  - mają najlepsze warunki, aby taką tworzyć. Już od samego rana panuje wielka uczta. Na śniadanie spożywa się niezbyt duże, ale syte posiłki. Czasami na słodko - w formie wybornych churros, które przypominają z wyglądu pręty, a w smaku smażone w głębokim tłuszczu pączki. Kiedy indziej, kanapki, tak jak na przykład pa amb tomàquet, czyli pieczywo zapiekane z wtartym miąższem pomidora. Obiady spożywa się, najlepiej w gronie rodziny i na wolnym powietrzu, kolację natomiast w gronie znajomych.


Paella na obiad



Paella - wizytówka kulinarna Walencji
Paella stanowi wizytówkę kulinarną Hiszpanii. Potrawa pochodzi z Walencji, podobnie jak włoska pizza występuje w licznych odmianach. - paella valenciana, w której można odnaleźć owoce morza i mięso królicze oraz drobiowe, czy też paella marinera, wykorzystująca wyłącznie owoce morza, tj. małże, kalmary i krewetki. Podstawą dania jest smażony i gotowany na specjalnej metalowej patelni ryż z dodatkiem szafranu. Paella często zawiera najróżniejsze kawałki mięsa - najczęściej owoców morza, drobiu, królika oraz rozmaitych warzyw. Potrawa najczęściej stanowi danie główne pory obiadowej, ale serwowana jest także jako danie pierwsze. Ze względu na fakt, że jest ciężkostrawna nie jada się jej na kolację. Danie powinno się konsumować bezpośrednio z naczynia, w którym zostało przygotowane. Ze względu na ciepły klimat Hiszpanii jada się ją na wolnym powietrzu - wszakże wiadomo,  że tak potrawy smakują najlepiej. Nazwa potrawy wywodzi się z łaciny, od słowa patella, które oznacza metalowe naczynie, służące Rzymianom do ofiarowywania darów bogom. Jak większość najsmaczniejszych potraw świata, także paella początkowo spożywana była wyłącznie przez robotników, którzy jadali gotowany ryż podczas przerw w pracy. Do przygotowania dania potrzebny jest średnioziarnisty ryż, który lepiej chłonie aromat, niż długoziarnisty. Żółtawą barwę ryżu zapewnia szafran, czasami dopuszcza się użycie papryki - ze względu na wysoką cenę szafranu. Warzywa jakie w paelli możemy spotkać najczęściej, to przede wszystkim pomidory, groszek, fasola i papryka. Do przyrządzenia dania używa się także oliwę i wodę, a coraz częściej bulion mięsny lub rybny, czy odrobinę wina. To co jest charakterystyczne dla paelli, to fakt, że nie powinno się jej spożywać zaraz po zdjęciu z ognia, danie powinno ostygnąć do około 10 minut, w postaci letniej smakuje lepiej niż w gorącej.

Przykłady hiszpańskich dań obiadowych możesz znaleźć tutaj:



Gdy nadchodzi wieczór, na stołach rządzi tapas



Stół wypełniony tapas po brzegi
Tapas, to niezliczony zbiór przystawek, czy zakąsek zakochanych w jedzeniu Hiszpanów. Hiszpanie, podobnie jak Włosi adorują wino, początkowo zawartość kieliszka chroniła położona na nim kromka z dodatkiem plasterka popularnej hiszpańskiej szynki. W pewnej restauracji w Kadyksie, król Alfons XII, dostał kieliszek aperitifu nakrytego własnie ów szynką, królowi tak zasmakowała zakąska, że poprosił o powtórkę. Restaurator wprowadził zwyczaj podawania przystawek, a jego dochody poszybowały znacznie w górę. Wątpliwe, jednak, aby w tej historii tapas miały swoją genezę powstania. Zwyczaj ich podawania sięga znacznie wcześniej. Niektórzy uważają, że tradycja podawania tapas pochodzi z Andaluzji, tam nadal, tapas często podawane są za darmo, przy okazji zamawianego kieliszka alkoholu. Reasumując - dzisiaj już nikt nie rozstrzygnie, kto był prawowitym pomysłodawcom tapas. Jedno jest jednak pewne - cała Hiszpania i nie tylko jest mu dozgonnie za to wdzięczna. Tapas możemy podzielić na trzy główne grupy: 

Cosas de picar
Najmniejsze rodzaje tapas, które można chwycić palcami. W tej grupie zaliczane są niewielkie kanapki, przyprawione oliwki, migdały, papryczki, czy pojedyncze krewetki i smażone małej wielkości rybki.
Pinchos
Pokaźniejsze tapas, które najczęściej składają się z nadzianych na patyczki klopsiki, owoce morza, kawałki wędlin, czy też drobne szaszłyki
Cazuelas
Są to miseczki z porcjami małych przystawek. Te dania są już bardziej złożone - sałatki i rozmaicie przyrządzone warzywa

Smażone kawałki ryby w cieście

Chorizo


Chorizo jest tradycyjną kiełbasą hiszpańską sporządzaną z wieprzowiny. Jest łatwo rozpoznawalna dzięki swojemu mocnemu i charakterystycznemu zapachowi. Istnieje wiele odmian chorizo, ich cechą wspólną jest zastosowanie do ich wyrobu słodkiej papryki wędzonej i suszonej pimienton, jako głównej przyprawy. Najbardziej znane gatunki chorizo to:
Sarta - chorizo dojrzewające, spożywane na surowo jako rodzaj wędliny,
Fresco - surowe, wymagające obróbki termicznej, składnik wielu tradycyjnych hiszpańskich potraw w odmianie łagodnej i pikantnej,
Iberico - suszone z wieprzowiny rasy iberico, częsty składnik tapas, produkt luksusowy,
Vela - grubo mielone, najbardziej popularne, jadane codziennie do kanapek;

Chorizo ma także wiele odmian latynoamerykańskich: argentyńska, karaibska, a także meksykańska. Tapas z wykorzystaniem kiełbasy chorizo jest niezwykle powszechne. Chorizo występuje w niezliczonej liczbie wersji - miękkiej, twardej i wysuszonej. Może być spożywane pokrojone w plasterki lub gotowane na wolnym ogniu w cydrze, czy innym trunku, a także upieczone, czy usmażone tak jak to jest przedstawione na zdjęciu powyżej w formie ptysia, czy na zdjęciu obok, już bardziej w formie obiadowej, podane z gotowaną fasolą. W każdej smakuje doskonale.


Kiełbasa chorizo z fasolą


Gambas, calamares i pulpo a la gallega


Krewetki w maśle czosnkowo-ziołowym
Klasyczne tapas są maleńkie, dlatego też owoce morza sprawdzają się w tej formie doskonale. Wyglądają  pięknie i kolorowo, uwodzą smakiem i aromatem. To, co jest najlepsze w tapas, to fakt, że w tym samym czasie można degustować najróżniejsze odmiany przystawek. Ponadto, jak wiadomo przy takiej ilości dobrego jedzenia kwitną idealnie relacje międzyludzkie. W tym właśnie tkwi sama idea tapas - ma ono ożywiać życie towarzyskie. Bary serwujące tapas, odwiedza się tuż przed kolacją - bo ostatni posiłek powinien być spożywany z grupą przyjaciół. Każdy bar, czy restauracja ma swoje specjały jeśli chodzi o tapas - dlatego tez zwyczajowo się jada po dwa - trzy rodzaje tapas i udaje się do kolejnego lokalu w celu konsumpcyjnym. Ważne jest aby smakowite tapas, spożywać z równie dobrym winem lub piwem. Mianem gambas określa się większe krewetki. Te, najczęściej smaży się na oliwie lub maśle z dodatkiem czosnku i innych przypraw. Natomiast, pulpo a la gallega, jest określeniem dla ośmiornicy, która w formie smażonej w chrupkim cieście potrafi zauroczyć niemalże każde podniebienie. W cieście podaje się najróżniejsze owoce morza, np. kalmary (calamares) oraz ryby. Idealnie smakują skropione odrobiną soku z cytryny, przy akompaniamencie półwytrawnego lub wytrawnego wina.  Tutaj należy wspomnieć o kolejnej roli tapas - mają on pobudzać pragnienie - to bowiem sprzyja zamawianiu kolejnych lampek wina. Co za tym idzie tapas mają najczęściej słony i pikantny smak.


Kalmary w cieście




Razor fish

Tapas z okładniczek
Ten rodzaj morskich małży jest nierzadko spotykanym rodzajem tapas serwowanym w wielu barach i restauracjach. Przez wielu smakoszy uważane są za najlepsze z małży. Razor Shell należy do rodziny Pharidae i spotykana jest przy piaszczystych plażach w Europie Północnej oraz Wschodniej Kanadzie - jest powszechna szczególnie na Wyspie Księcia Edwarda. Żyją w skupiskach i zagrzebują się płytko w piasku lub mule, do głębokości 40 metrów. Małże osiągają do 23 centymetrów długości i charakteryzuje się prostokątnym rynienkowatym i podłużnym kształtem łudząco przypominającym brzytwę - stąd też pochodzi jej nazwa. brzeg muszli jest ostry jak brzytwa. Ze względu na kształt muszli i ostre krawędzie nazywane są także brzytwami morskimi lub nożenkami. Okładniczka - tak brzmi jej oficjalna polska nazwa, ma kruchą skorupę z otwartymi końcami. Z jednej ze szczelin można zauważyć bardzo ruchliwą nogę małża, która potrafi się wysunąć do długości zbliżonej do muszli. Brązowo-złotawa muszla kryje w sobie mięso o kremowej barwie i słodkawym smaku. Wyróżnia się wyjątkowymi walorami odżywczymi, a także smakowymi. W Hiszpanii ryby noszą nazwę navajas - oczywiście, oznacza to nic innego jak brzytwę. Są dobrze znane i wykorzystywane w kuchni śródziemnomorskiej. Ich mięso jak przystało na małże jest lekko gumowate. Jada się je zarówno na surowo, jak i po ugotowaniu.

Kuchnia hiszpańska z pewnością jest niezwykle różnorodna. Każdy region przedstawia, zupełnie inny charakter smakowy. W XX wieku wiele cech tradycyjnych kuchni regionalnych przemieszało się i przeniknęło wzajemnie, jednak w dalszym ciągu olbrzymia większość potraw związana jest z tradycyjnym miejscem swojego pochodzenia. Na kuchnie poszczególnych regionów Hiszpanii wpływ miało bardzo wiele tradycji kulinarnych pochodzących spoza tego kraju. Arabowie, sprowadzili do Hiszpanii, tak bardzo popularny dziś ryż i szafran. Wiele deserów bakaliowych w kuchni hiszpańskiej zawdzięcza swoją obecność wpływom arabskim. Za sprawą Kolumba, do Hiszpanii z Meksyku trafiły ziemniaki oraz papryka - czyli, to bez czego współczesna kuchnia hiszpańska nie istnieje. Nawet kuchnia angielska odcisnęła swoje piętno na kulinarnej Hiszpanii - za przykład można podać słynny gin wytwarzany na Balearach. A na koniec - kuchnia francuska, dzięki której Półwysep Iberyjski zawdzięcza wiele deserów na bazie kremu i ciasta.


Hiszpanię kulinarnie zwiedziła i sfotografowała M-onyka, autorka irlandzkich deserów na blogu. Miejmy nadzieję, że niedługo także i hiszpańskich! A poniżej, kilka zdjęć z hiszpańskiego bazaru, pełnego rozkoszy dla podniebienia:




wtorek, 20 maja 2014

Sos jogurtowy z ogórkiem

Ogórek w sosie z jogurtu

- idealny gęsty sos jogurtowy do pikantnych dań


Na dzisiejszy smak kuchni indyjskiej składa się wiele czynników, a jej historia jest niezwykle długa, sięgająca korzeniami tysiące lat przed naszą erą. Jest zróżnicowana pod względem kulturowym i religijnym. Kuchnia północy Indii, różnic się ogromnie od tej z południa. Nawet jeśli chodzi o zastosowanie przypraw sposób ich wykorzystania jest zupełnie odmienny. Na północy preferowany jest zmielony proszek, kiedy na południu, kucharze stosują całe ziarna, czy kawałki korzeni i liści. Indyjskie dania są niezwykle aromatyczne, ilość zastosowanych przypraw często nie pozwala konsumującemu na wyodrębnienie konkretnie użytych do przygotowania potrawy. Indie słyną z ostrych smaków - ma to swoje uzasadnienie - w tak gorącym klimacie żywność narażona jest na atak najróżniejszych bakterii i zarazków. Indyjska sztuka aromatyzowania doprowadziła do tego, że na XVI-wiecznych dworach Wielkich Mogołów w jednym daniu wyczuć można było do dwunastu różnych zapachów i smaków. Ostre przyprawy, jak i często długi okres obróbki termicznej ma pełnić funkcję ochronną dla człowieka. Już małe dzieci, spożywają tak samo ostre potrawy jak ich rodzice, co w Polsce, jak i w całej Europie jest zupełnie niepraktykowane. Produkty mleczne, często łagodzą smak ostrych potraw - i dzisiaj też prezentujemy przykład sosu na bazie jogurtu naturalnego z dodatkiem świeżego ogórka ze szczyptą przyprawy garam masala. 



Składniki:

  • 3/4 ogórka ze skórką, startego na grubej tarce
  • 1/2 łyżeczki soli
  • szczypta garam masala
  • 200 ml jogurtu naturalnego
  • szczypta słodkiej papryki

Przygotowanie:

  1. Starty na tarce o dużych oczkach włóż do miseczki. Oprósz solą i pozostaw na 30 minut.
  2. Do jogurtu dodaj garam masala i wymieszaj.
  3. Ogórek odsącz z nadmiaru płynu i włóż do jogurtu. Wymieszaj całość, a po wierzchu posyp sproszkowaną słodką papryką.



Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Chińszczyzna i inne potrawy egzotyczne, Moya Maynard, 1991 INTERUM

Smacznego!

niedziela, 18 maja 2014

Zapiekane bakłażany z wołowiną

Zapiekany bakłażan

 faszerowany wołowiną


Mimo, że bakłażan pochodzi prawdopodobnie z południowo-wschodniej Azji, to został ochoczo przyjęty w Europie, szczególnie w Hiszpanii. Warzywo nosi wiele nazw od mało urokliwie brzmiącej oberżyny, po gruszkę miłosną. Hiszpania to kraj, gdzie namiętności nie trzeba szukać, a mimo to, Hiszpanie chętnie spożywają różnego rodzaju afrodyzjaki. Najbardziej znana jest hiszpańska mucha, o której można usłyszeć wiele najróżniejszych historii. Bakłażan to także dobrze znany afrodyzjak. Należy tu wspomnieć, że nie jest to bezpodstawne. Psianka podłużna jest niezwykle zdrowa. Jest bogatym źródłem witaminy A, C, B, a także fosforu, potasu, wapnia, czy żelaza. Dowiedzione jest, że bakłażany,  wspomagają wiele procesów w naszym organizmie. Zapiekane bakłażany faszerowane mieloną wołowiną, to danie proste w smaku, a także bardzo łatwe w przygotowaniu. W sam raz na niewielki posiłek wieczorową porą.



Składniki:

  • 1 bakłażan
  • 2 łyżeczki oliwy z oliwek
  • 100 g mielonej wołowiny
  • 1 łyżka drobno posiekanej natki pietruszki
  • 1 małe jajko
  • 2-3 łyżki bułki tartej
  • szczypta mielonego cynamonu
  • szczypta mielonego kardamonu
  • sól, świeżo zmielony pieprz




Przygotowanie:

  1. Bakłażany umyj, przekrój wzdłuż i ponacinaj miąższ w kratkę, tak aby nie przeciąć skórki. Oprósz warzywa solą i wysmaruj łyżeczką oliwy z oliwek. Włóż do żaroodpornego naczynia i piecz bez przykrycia przez blisko 30 minut w 180 stopniach Celsjusza.
  2. Do niewielkiej miski włóż mięso mielone, natkę pietruszki, 1 łyżkę bułki tartej oraz przyprawy: sól, pieprz, cynamon oraz kardamon.
  3. Wyjmij bakłażany z piekarnika, a kiedy lekko się ostudzą. Wybierz nasiona i wyrzuć, a miąższ dodaj do miseczki z farszem mięsnym. Pozostaw kilka milimetrów miąższu na skórce bakłażana. 
  4. Wypełnij nadzienie skórki bakłażana, posyp pozostałą częścią bułki tartej i skrop 1 łyżeczką oliwy po wierzchu. Wstaw ponownie do piekarnika i piecz bez przykrycia przez około 30 minut. Podawaj od razu.


Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Kwestia Smaku

Smacznego!

czwartek, 15 maja 2014

Kurczak nadziewany suszonymi pomidorami i kaparami

Piersi kurczaka nadziewane suszonymi pomidorami i kaparami

- a także zielonymi oliwkami


Mięso drobiowe we Włoszech nie cieszy się dużą popularnością. Znacznie wyżej cenione są ryby, owoce morza, wołowina, czy wieprzowina. Będąc we Włoszech, wielokrotnie wertując menu restauracji i barków serwujących codzienną kuchnię wcale nie najwyższych lotów nie mogłam odnaleźć pozycji potraw z wykorzystaniem mięsa drobiowego. Na pytanie dlaczego tak jest, uzyskałam zakłopotaną minę opowiadającego - dla którego, było to pytanie z działu retorycznych. Ostatecznie usłyszałam, że kurczak jest tani i mało wykwintny. W każdym razie kury we Włoszech mogą czuć się w miarę bezpiecznie. O ile mięso drobiowe, rzeczywiście nie jest powszechne w kuchni włoskiej, to kapary, suszone pomidory w oliwie, oliwki i mozzarella - to jest to z czego Włochu słyną. Na przekór kuchni Italii spróbujmy pewnej fuzji tego, co mniej włoskie, z tym co iście włoskie. 




Składniki dla 4 osób:
  • 4  pojedyncze piersi z kurczaka
  • 1 łyżka kaparów
  • 1/2 słoika suszonych pomidorów w zalewie
  • 1 łyżka zielonych oliwek
  • 1 łyżeczka suszonej bazylii (opcjonalnie)
  • sól, świeżo zmielony pieprz
  • 1 kulka mozzarelli 

Przygotowanie:
  1. W każdej piersi kurczaka wytnij kieszonkę. 
  2. Suszone pomidory, kapary i oliwki pokrój drobno. Dodaj do farszu startą kulkę mozzarelli oraz bazylię. Dodaj około 1 łyżki oliwy z zalewy po suszonych pomidorach. Farsz dokładnie wymieszaj, aby składniki równomiernie się wymieszały. 
  3. Kieszonki z kurczaka wypełnij dokładnie farszem. Za pomocą wykałaczek zamknij kieszonki. Wierzch oprósz solą i pieprzem z każdej strony. Smaż na patelni na oliwie pozostałej z zalewy z suszonych pomidorów do miękkości i lekkiego zrumienienia. Kurczaka podałam z kaszą gryczaną z sosem śmietanowym oraz świeżymi pomidorami.


Smacznego!

niedziela, 11 maja 2014

Cacio e pepe - spaghetti z serem i pieprzem

Cacio e pepe

- włoskie spaghetti z serem i pieprzem 


Cacio e Pepe jest popularną rzymską potrawą. Jej nazwa oznacza ser i pieprz, co w pełni odzwierciedla składniki dania. Potrawa jest bardzo prosta i właśnie przez to urzekająca. Powstaje na bazie zmielonego czarnego pieprzu oraz tartego sera Pecorino Romano. Klasycznie potrawa powstaje z makaronu spaghetti, coraz częściej jednak dopuszcza się  także inne długiego typu makaronu, tak jak na przykład tonnarelli, czy azjatyckie vermicelli. Cacio e pepe zajmuje wyjątkowo mało czasu i jednocześnie jest naprawdę smaczne. Do dania podałam dodatkowo filet pstrąga łososiowego w soli, pieprzu wraz z suszonymi pomidorami oraz kaparami, które idealnie pasują do tej potrawy! Kiedy czasu mało - jest to strzał w dziesiątkę.




Składniki na 2-3 porcje:

  • 250 g makaronu spaghetti
  • 1 łyżka pieprzu Pecorino Romano
  • 150 g startego sera 
  • 1 łyżka oliwy

Przygotowanie:
  1. Spaghetti ugotuj według instrukcji na opakowaniu. Powinien być al dente. Za pomocą durszlaka przecedź makaron. Wrzuć z powrotem do garnka i natychmiast dodaj łyżkę oliwy, a także 2/3 tartego sera i łyżkę pieprzu. Wymieszaj wszystko razem, wyłóż na talerze i oprósz pozostałym serem. Podawaj natychmiast.

Smacznego!

sobota, 10 maja 2014

Vaniljkaka - szwedzkie ciasto waniliowe

Vaniljkaka

- biszkopt przekładany kremem waniliowym


Dziś prezentujemy kolejny przepis na słodkości ze Skandynawii. Szwedzkie ciasto waniliowe, czyli vaniljkaka. Jest ono banalne w wykonaniu oraz zajmujące niewiele czasu. Biszkopt wypełniony jest delikatnym sosem waniliowym, który sprawia, że ciasto jest wilgotne i rozpływa się w ustach. Idealne do popołudniowej herbaty, czy kawy. Vaniljkaka naprawdę potrafi zauroczyć swoim smakiem, mimo, że wygląd trzeba przyznać ma niepozorny i prosty. Odkrywając kulinarną stronę Szwecji, trzeba przyznać, że jego mieszkańcy cenią sobie słodki smak.




Składniki:
  • 3 jajka
  • 180 g drobnego cukru do wypieków (1 niecała szklanka)
  • 130 g mąki pszennej
  • 2 łyżeczki proszku do pieczenia
  • 100 ml wrzącej wody

Sos waniliowy:
  • 125 g masła
  • 2 opakowania cukru wanilinowego (4 łyżki)
  • 100 ml mleka


Przygotowanie:
  1. W misce ubij trzepaczką jajka z cukrem na jasną i puszystą masę. Do niej dodaj przesianą mąkę z proszkiem do pieczenia. Wymieszaj delikatnie szpatułką. Dodaj wrzątek i ponownie wymieszaj całość.
  2. Przygotuj sos waniliowy. W małym rondlu, na małym ogniu rozpuść masło i cukier. Dolej mleka i gotuj przez około 10 minut, tak aby sos lekko zgęstniał. Po jego ostygnięciu włóż do lodówki aby zgęstniał jeszcze bardziej.
  3. Przygotuj tortownicę o średnicy 20 cm, wyłóż samo dno papierem do pieczenia i przelej masę do formy. Piecz  przez 40 minut Celsjusza w piekarniku rozgrzanym do temperatury 175 stopni Celsjusza. Po tym czasie wystudź przez chwilę trzymając ciasto przy uchylonych drzwiach piekarnika, a następnie po wyjęciu przekrój wzdłuż na dwie części.
  4. Na dolny blat ciasta wylej równomiernie sos i przykryj go drugą częścią. Oprósz wierzch cukrem pudrem. Ciasto można podawać dodatkowo z bitą śmietaną i owocami, ale jest na tyle smaczny, ze samodzielnie też uraczy podniebienie.

Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z moje wypieki

Smacznego!

środa, 7 maja 2014

Toad in the hole - kiełbaski w cieście

Toad in the hole

- czyli kiełbaski zapiekane w cieście


Czas na kolejne tradycyjne danie pochodzenia brytyjskiego - Toad in the hole, czyli ropucha w dziurze, tudzież norze. Danie składa się z kiełbasy w przygotowanym specjalnie cieście. Danie najczęściej podawane jest z warzywami, okraszone cebulą, czy też cebulowym sosem. Nazwa potrawy jest, nie da się ukryć, zabawna i skupiająca uwagę. Jej pochodzenie jest często kwestionowane i nawiązuje do ropuch i żab, które wyglądają z jam, w których bytują. Nie zawsze do sporządzania dania wykorzystywane kiełbaski, wszystko zależało od zamożności w danym czasie. Potrawa historią sięga XVIII - XIX wieku. Przepis przypominający toad in the hole można odnaleźć w książce autorstwa Hannah Glasse z 1747 roku The Art of Cookery - widniejący pod nazwą "gołębie w dziurze", gdzie faktycznie wykorzystywano ptaki do sporządzenia potrawy.  Obecnie do przygotowania dania wykorzystuje się najczęściej kiełbasę. Przepis jest bardzo prosty i nie wymaga poświęcenia wiele czasu. Gotową potrawę serwuje się na ciepło z dodatkiem ziemniaków, cebuli i innych warzyw.




Składniki dla 4 osób:

  • 110 g mąki pszennej
  • 1/2 łyżeczki soli
  • 3 jajka
  • 300 ml mleka
  • 1 łyżeczka tymianku
  • 6 kawałków kiełbasy - użyłam 7 pętek śląskiej
  • 3 łyżki oleju słonecznikowego


Przygotowanie:

  1. Na grillu lub rozgrzanej patelni usmaż kawałki kiełbasy.
  2. Przygotuj ciasto. Do dużej miski przesiej mąkę i sól. Ciągle mieszając dolewaj powoli mleko. Dodaj roztrzepane jajka oraz tymianek i dokładnie i energicznie wymieszaj całość.
  3. Rozgrzej piekarnik do temperatury 200 stopni Celsjusza. Żaroodporne naczynie natłuść olejem i wsadź na rozgrzanie do piekarnika. Na gorący olej wylej ciasto a na nie rozłóż kawałki kiełbasy. 
  4. Zapiekaj całość przez około 20 minut. Ciasto powinny w tym czasie urosnąć jak suflet - nie otwieraj w tym czasie piekarnika, bo inaczej ciasto opadnie.
  5. Po około 20 minutach wyłącz piekarnik i pozostaw w nim ciasto przez kolejne 10 minut. Wyjmij danie i rozłóż na talerze. Podawaj gorące.


Smacznego!

wtorek, 6 maja 2014

Salsa z grillowanej papryki i zielonych oliwek

Salsa z grillowanej papryki i zielonych oliwek

- idealna na rozpoczynający się sezon grillowy!


Bez odpowiedniej salsy potrawy meksykańskie nie miałyby swojego charakteru. Sosy najczęściej bywają pikantne, jednakże potrafią być delikatne i łagodzące smak potrawy. Przykład jaki prezentujemy dzisiaj nie jest typowy. Meksykanie oczywiście używają oliwek, jednakże nie są one tak popularne w porównaniu do salsy na bazie pomidorów czy awokado. Salsa z zielonych oliwek i grillowanej papryki szczególnie nadaje się jako dip do podgrzanych tortilli, czy też do dań z grilla. Składniki wychodzą na mniej więcej jedną szklankę. Sezon grillowy rozpoczęty, zatem zachęcam do skorzystania z pomysłu na przystawkę rodem z gorącego Meksyku.  


Składniki:
  • 1 szklanka zielonych oliwek, grubo pokrojonych
  • 1/2 grillowanej średniej czerwonej papryki
  • 1 drobno posiekana mała czerwona cebula
  • 1 łyżka soku z limonki lub cytryny
  • 1/ szklanki grubo pokrojonych liści świeżej kolendry
Przygotowanie:
  1. Połowę oliwek zmiksuj w blenderze na gładka masę. Przełóż do niewielkiej miski. Dodaj paprykę, pokrojona na drobne kawałki., pozostałe oliwki, czerwoną cebulę, kolendrę oraz sok z cytryny lub limonki. Wymieszaj wszystko ze sobą. Podawaj schłodzone.


Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z "Podróże kulinarne. Kuchnia Meksykańska. Tradycyjne smaki i potrawy" Rzeczpospolita

Smacznego!

poniedziałek, 5 maja 2014

Zupa jajeczno-krewetkowa

Zupa jajeczno-krewetkowa

- szybko i smacznie


Przygotowanie chińskich zup najczęściej zabiera mało czasu, a jednocześnie są one bardzo sycące. Wertując księgi przepisów chińskich znanej w Polsce z okresu komunizmu książce autorstwa Moyi Maynard Chińszczyzna i inne potrawy egzotyczne, trafiłam na przepis równie szybkiej, jeżeli nie ekspresowej zupy jajecznej z krewetkami. Zupa składa się z niewielkiej ilości składników, a jej prostota potrafi zauroczyć. Co prawda smakiem, zupełnie nie przypomina tego, co najczęściej kojarzone jest z kuchnią chińską - brak w niej ostrego smaku, za to ma delikatny jajeczno-rybny smak. Idealna dla koneserów subtelnego smaku.




Składniki dla 4 osób:
  • 850 ml bulionu drobiowego
  • 2 łyżki sosu rybnego
  • 200 g obranych, rozmrożonych krewetek
  • 1 ubite jajko
  • 2 dymki, pokrojone na niezbyt krótkie kawałki

Przygotowanie: 
  1. Doprowadź bulion do wrzenia i dodaj sos rybny. Do rondla wrzuć krewetki. Po zagotowaniu zdejmij z ognia i następnie, bardzo cienkim strumieniem wlewaj ubite jajko, nieustannie mieszając, tak aby powstały włókienka. 
  2. Rondel pozostaw na małym ogniu, wrzuć dymkę i podgrzewaj klka sekund. Zupę rozlej do misek i podawaj od razu.

Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Chińszczyzna i inne potrawy egzotyczne, Moya Maynard, INTERIUM 1991

niedziela, 4 maja 2014

Kurczak po hindusku

Kurczak po hindusku

- czyli drobiowe piersi w sosie masala


Podobnie jak chińskie aglomeracja pachną tofu, tak indyjskie masalą. Masala to mieszanka orientalnych ziół, korzeni i nasion, które wspólnie kształtują smak większości indyjskich potraw. Najpopularniejszym typem masali jest powszechnie znana garam masala. Nazywana jest czasem mieszanką rozgrzewającą i szczególnie jest ceniona przez północne regiony Indii. W skład garam masali wchodzi kardamon, liście kasji, ziarna pieprzu, kolendry i nasiona kuminu, kora cynamonowa oraz goździki. W Indiach często tworzy się ją samodzielnie - u nas dostępna jest w formie jednolitego proszku. Doświadczeni kucharze nie kupują gotowych mieszanek, a wytwarzają świeże porcje poprzez ucieranie składników w moździerzu. Najpopularniejszym mięsem spożywanym przez mieszkańców Indii jest niewątpliwie kurczak. Taką też formę prezentujemy dzisiaj. Piersi drobiowe w gęstym sosie pomidorowym z wyraźną nutą przyprawy garam masala. 



Składniki dla 4 osób:
  • 4 filety z piersi kurczaka
  • 2 łyżeczki przyprawy garam masala
  • 3/4 łyżeczki chilli w proszku
  • 3 ząbki czosnku, zmiażdżone
  • 2 łyżeczki świeżego imbiru, startego
  • 2 łyżki białego octu
  • 1/4 szklanki koncentratu pomidorowego
  • 1/2 szklanki jogurtu naturalnego
  • 1 duża cebula, drobno posiekana
  • 80 g masła
  • 1 laska cynamonu
  • 4 strąki kardamonu, rozgniecione
  • 1 łyżeczka soli
  • 3 łyżeczki słodkiej papryki
  • 1 puszka krojonych pomidorów, zmiksowanych na puree
  • 3/4 szklanki bulionu drobiowego
  • 1 szklanka słodkiej śmietanki

Przygotowanie:
  1. Każdy filet pokrój na 3 równe kawałki.
  2. W dużej misce wymieszaj garam masala, chilli, czosnek, imbir, ocet, koncentrat oraz jogurt. Dodaj piersi kurczaka i dokładnie wymieszaj, aby sos całkowicie pokrył mięso.
  3. Rozgrzej masło na patelni o grubym dnie lub dużym rondlu. Wrzuć cebulę, kardamon i cynamon. Smaż, stale mieszając, aż cebula się zeszkli. Dodaj kurczaka w marynacie i duś przez około 5 minut, nie przerywając mieszania.
  4. Dodaj sól, paprykę, pomidorowe puree i bulion, duś całość przez 10 minut na niewielkim ogniu, bez przykrycia. Od czasu do czasu zamieszaj całość. Dolej śmietankę i duś przez kolejne 10 minut na małym ogniu, aż kurczak stanie się miękki.
  5. Podawaj z ryżem lub indyjskim pieczywem.

Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z "Podróże kulinarne. Kuchnia Indyjska. Tradycyjne smaki i potrawy" Rzeczpospolita

Smacznego!

sobota, 3 maja 2014

Äppelkaka - szwedzkie ciasto z jabłkami

Äppelkaka 

- jabłecznik po szwedzku


Apple Pie w Stanach Zjednoczonych, apple crumble w Wielkiej Brytanii, szarlotka we Francji, czy jabłecznik w Polsce - co kraj to, inny obyczaj wypiekanych ciast z dodatkiem jabłek. Szwecja może poszczycić się także swoim pomysłem na ciasto z jabłkami. Szwedzi tradycyjnie są bardzo otwarci na wpływy kulinarne z różnych stron świata. Dania kuchni francuskiej popularne są na półwyspie skandynawskim już od XVII wieku. Potrawy jak sushi, czy rozmaite potrawy z owoców morza powszechnie występują w codziennym menu Szwedów. W ostatnich latach widać wyraźnie wpływy kuchni amerykańskiej, kawiarnie i restauracje ochoczo serwują wszelkiego rodzaju muffinki, cupcakes'y i innego rodzaju rarytasy zza oceanu. Jednocześnie Szwecja może pochwalić się naprawdę rozwiniętym przemysłem cukierniczym. Najbardziej znanymi nie tylko w Skandynawii, ale i na całym świecie są szwedzkie bułeczki cynamonowe - kanelbulle, czy kolorowe ciasto księżniczki - princesstårta. Szwedzkie wypieki są bardzo smaczne i doceniane na świecie - nie inaczej jest w przypadku äppelkaka. Przygotowanie ciasta jest niezwykle proste i zajmuje zaledwie 15 minut. Jest aromatyczne, puszyste i jednocześnie wilgotne. Potrafi zauroczyć swoją prostotą. 




Składniki: 
  • 3 jabłka o kwaśnym smaku
  • 250 g mąki pszennej
  • 2 łyżeczki proszku do pieczenia
  • 1 łyżeczka cynamonu
  • 150 g drobnego cukru
  • 150 g masła
  • 3 jajka 
  • cukier puder


Przygotowanie:
  1. Obierz jabłka ze skórki, usuń gniazda nasienne. Dwa jabłka pokrój w drobną kostkę. Masło roztop i zostaw do ostygnięcia. Przesiej mąkę, proszek do pieczenia, cynamon oraz cukier i wymieszaj razem w dużej misce. Dodaj 2 jabłka wcześniej skrojone na drobne kawałki, a także jajka i masło. Za pomocą miksera lub blendera zmiksuj wszystkie składniki ze sobą na gładką masę.
  2. Wysmaruj tortownicę o średnicy 25 cm, oprósz bułką tartą. Wylej ciasto do tortownicy. Na wierzch wyłóż trzecim obranym jabłkiem, pokrojonym w cienkie plasterki. Rozgrzej piekarnik do 180 stopni Celsjusza. Piecz ciasto przez około 50 minut. Ciasto nie powinno przylegać do patyczka.
  3. Wyjmij ciasto z piekarnika. Po jego ostygnięciu oprósz cukrem pudrem.



Przepis zaczerpnięty-zmodyfikowany z Cakes 

Smacznego!





czwartek, 1 maja 2014

Pastitsio - grecka zapiekanka

Pastitsio

- zapiekanka z makaronem po grecku


Pastitsio  jest to danie to danie pochodzenia greckiego. Jest to forma zapiekanki z makaronu, mielonej wołowiny oraz sosem beszamelowym. Zama nazwa wywodzi się z języka włoskiego, gdzie pasticcio oznacza rodzaj pikantnej zapiekanki na bazie ryb, czy mięsa i makaronu. Co ciekawe, samo słowo pasticcio znaczy bałagan, trudną sytuację, czy podobnie brzmiący pastisz. Typowa grecka wersja pastitsio (istnieją też odmiany cypryjska i egipska) składa się z podstawy, którą jest makaron wymieszany z jajkiem i serem, użytym jako spoiwo łączące. Warstwa środkowa składa się z mielonej wołowiny lub cielęciny z dodatkiem pomidorów, cynamonu, gałki muszkatołowej i często ziela angielskiego. Ostatnia wierzchnia warstwa jest serowa - najczęściej na bazie sosu beszamelowego z serem. Wierzch posypuje się tartym serem i całość zapieka. Pastitsio stanowi bez wątpienia danie główne, podaje się je czasem z dodatkiem sałatki. Jest idealnym pomysłem, kiedy w domu pojawia się więcej osób.


Składniki na 6-8 porcji:
  • 500 g makaronu penne*
  • 50 g żółtego sera, startego
  • 1 jajko

Masa mięsna:
  • 500 g mielonej wołowiny
  • 2 średnie cebule, drobno posiekana
  • 2 puszki pomidorów (2x400 g)
  • 1/2 szklanki białego wytrawnego wina
  • 1/2 łyżeczki cynamonu
  • 1 kostka bulionu wołowego
  • 1 jajko
  • pieprz, sól
  • 2 łyżki oliwy
  • 2 łyżki drobno poszatkowanej pietruszki
Masa serowa:
  • 3 łyżki masła
  • 3 łyżki mąki
  • 2 i 1/2 szklanki mleka
  • 150 g żółtego sera, startego
  • sól i pieprz
  • szczypta gałki muszkatołowej

Przygotowanie:

  1. Przygotuj masę mięsną. Na rozgrzanej oliwie smaż cebulę aż ta się zeszkli. Dodaj mięso i smaż do jego zrumienienia. Dodaj pomidory z puszki wraz z zalewą. Wlej wino, kostkę bulionową oraz cynamon z pieprzem. Gotuj bez przykrycia przez około 15 minut, co jakiś czas mieszając. Kiedy całość zgęstnieje, dodaj jajko i dokładnie wymieszaj. Ewentualnie przypraw solą. Odstaw z ognia.
  2.  W międzyczasie ugotuj w osolonej wodzie makaron według instrukcji na opakowaniu - około 10-12 minut. Odcedź, rozbij jajko, oraz starty  ser. Wymieszaj całość.
  3. Przygotuj masę serową. W rondlu rozpuść masło i dodaj mąkę, energicznie mieszaj na małym ogniu aż oba składniki się połączą. Stopniowo dolewaj mleko i mieszaj za pomocą trzepaczki. Uważaj aby nie doprowadzić do powstania grudek. Zagotuj, dopraw solą i pierzem, dodaj 1/3 startego sera i wymieszaj. Całość powinna być gęsta.
  4. Nasmaruj tłuszczem żaroodporną formę. Na dno wyłóż makaron i lekko ugnieć go, aby tworzył zbitą masę. Na makaron wyłóż  masę mięsną, po czym wyrównaj ją z wierzchu. Na masę mięsną wylej równomiernie masę serową. Wierzch posyp resztą sera. Całość piecz w 200 stopniach Celsjusza przez około godzinę. Odczekaj 15 minut po wyjęciu z piekarnika i pokrój zapiekankę na części.






*Uwagi: Z powodu braku makaronu penne, użyłam rodzaju fusilli

Przepis zaczerpnięty - zmodyfikowany z Mirabelkowy blog

Smacznego!